2020

Het einde van het gedenkwaardige jaar 2020 nadert en het is tijd om de balans op te maken. Het was een jaar zoals we nooit eerder meegemaakt hebben en ook in onze stoutste dromen niet is voorgekomen.
We kunnen er niet omheen: het Trumpisme is nog niet verslagen, de vluchtelingencrisis houdt onverminderd aan en Gordon is beroofd, ziek dan wel weer single. Het koningshuis heeft weer een paar keer bewezen geen affiniteit met het volk te hebben en inmiddels is 20% van de bevolking functioneel analfabeet.
Qua hitte is er dit jaar helaas wederom een record gebroken. De ongekend hete zomer is een ramp voor de natuur. Wij Slakken zien en zagen de gevolgen: uitgedroogde vennetjes, zieltogende rododendrons en stervende bosschages.

En o ja, corona.
Corona benam ons al in maart de mogelijkheden om in de oude vertrouwde groepjes te wandelen en te horeca te verblijden met ons altijd vrolijke bezoek. Echter: slakken vormden duo's, trio's en kwartetten, gingen picknicken, verdiepten zich in insecten, geneeskrachtige bermplanten, vogels, noem maar op.

Zij werden gedreven ornithologen, entomologen, mycologen, biologen en een enkeling kan nu feilloos de Blonde D' Aquitaines, Charolais en Galloway's benoemen.

Vanaf juni gingen we weer min of meer als vanouds van start. Heerlijk. Dit duurde tot half september. We hebben het nog even volgehouden door de groepjes te splitsen en de voorhoede c.q. navigator met verrekijkers in de gaten te houden.

Maar we lopen door, alleen of met z'n tweeën. We wandelen in plaats van lekker te gaan shoppen. We wandelen in plaats van gezellige bezoekjes, leuke uitjes, smakelijke etentjes of dronken worden in de stad. We wandelen in plaats van het volgen van een schildercursus. We wandelen in plaats van een bezoek aan ons vakantiehuis in Griekenland. We wandelen in plaats van therapie. We wandelen in plaats van het vieren van een doop, verjaardag, reünie, huwelijk of diploma-uitreiking. We wandelen tegen verzuring op alle fronten. We wandelen ondanks alles.

We lopen altijd door. En door.