DRUK, DRUK, DRUK

De laatste maanden is het in de natuurgebieden steeds drukker en drukker geworden. Zeker wanneer zich een schuchter zonnestraaltje laat zien, stromen de parken, de bossen en de uiterwaarden vol met dagjesmensen. Vooral in de weekends. Begrijpelijk. De woonboulevards zijn tenslotte gesloten, Ikea is dicht en er zijn geen koopzondagen meer. Wat moet je dán doen. Ik zou zeggen: pak een boek, regel eindelijk je uitvaart eens of schrijf een brief en loop dan met een omweg naar de brievenbus.

Maar het wandelvirus heeft onrustbarend toegeslagen. Alle thuiswerkende ouders met hun kroost, knuffelstelletjes, vriendenbubbels en al dan niet kwetsbare thuiswonende 60-plussers moeten zo nodig de natuur in en verdringen zich op de wandelpaden. Wij Slakken zijn meegaand en maken plaats: we lopen netjes achter elkaar terwijl passanten naast elkaar blijven keuvelen, springen in de berm voor joggers, verschuilen ons achter het struikgewas voor niets en niemand ontziende mountainbikers en klimmen desnoods in een boom wanneer afstand op een andere manier niet te handhaven valt.

Ondertussen zien wij een ongebreidelde toename van rotzooi in de bossen. Dat iedereen min of meer verscholen tussen de takken zit te piesen en te poepen is nog tot daaraantoe: tenslotte deponeren de Slakken hun excrementen ook nogal eens in de natuur. Maar Slakken laten alleen hun bemesting achter, waar veel anderen papier of doekjes achterlaten. We zijn zelfs luiers tegengekomen. En niet alleen dat. Overal liggen blikjes, peuken, mandarijnenschillen, zakjes en mondkapjes. Gelukkig tellen we onder ons nogal wat wijkhelden die hun werkterrein verlegd hebben naar het bos en gewapend met zak en knijper de rommel opruimen. En bij een heterdaadje worden de viespeuken flink afgerost en de mond gesnoerd door er afval in te proppen. Dat zal ze leren!

Nee, de natuur is duidelijk niet aan iedereen besteed. Het duurt nog wel even voordat we de hordes weer kwijtraken aan de winkelstraten of een zwembad bij een Zuid-Europees hotel. Maar in de zomer hebben we het bos misschien weer voor ons alleen.
Hoop doet leven.