De Ampikkelateur

Het zal niemand ontgaan zijn dat zich onder de gelederen van de Slakken een groeiend aantal ampikkelateurs, zwerfafvalruimers, bevindt. In de volksmond worden zij hier en daar ook wel 'wijkhelden' genoemd, maar de associatie met heldendom is ietwat overdreven. Een held ben je als je je niet laat sensibiliseren al kost je dat de kop. Bovendien is ampikkelateur een prachtig woord dat onmiddellijk in de Van Dale opgenomen dient te worden!

De afvalverzamelaars verdienen beslist een lintje. Met hun door de gemeente verstrekte grijpers en zakken schonen ze niet alleen hun buurt op maar ook de bossen, heide en uiterwaarden in de wijde omgeving. Wijkbewoners blij, wandelaars blij, de flora blij, de fauna blij, de gemeente blij en ook de ampikkelateur zelf blij. Het ampikkelateurschap is namelijk niet zomaar een hobby dan wel maatschappelijk relevant vrijwilligerswerk. Het wordt heel snel een wezenlijk onderdeel van het dagelijks bestaan.

Zo vertrouwde een van hen me laatst toe dat hij zich geamputeerd voelde als hij zonder afvalpikker de deur uitging. Een ander wilde eigenlijk een coronahond maar is nu verliefd op het grijpertje en gaat er meerdere keren per dag mee op stap. Enigszins zorgelijk is wel dat ze het ding aait en liefkozend toespreekt. Maar vooruit, vooralsnog dient het een goed doel.

Als Slak ben ik in dubio. Onlangs ben ook ik toegetreden tot het genootschap van onbezoldigde ampikkelateurs. Op de wandelingen gaat tegenwoordig ook mijn grijpertje (wát een fijne!) mee. Maar waar ik vroeger vogeltjes zag of mooie bomen, zie ik nu alleen maar mandarijnenschillen (die er twéé jaar over doen om te verteren), blikjes (minimaal 50 jaar nodig) en chipszakjes (táchtig jaar) liggen. En peuken, mondkapjes, flesjes, snoepwikkels… Genieten van een mooi vergezicht is er niet meer bij: de blik is altijd naar beneden gericht, speurend naar een snipper plastic onder een stronk. Het lijkt wel een virus. Hoe kom ik hier weer vanaf?